حافظ..شراب بي غش و ساقي خوش دو دام رهند که زيرکان جهان از کمندشان نرهند

شراب بي غش و ساقي خوش دو دام رهند

که زيرکان جهان از کمندشان نرهند

من ار چه عاشقم و رند و مست و نامه سياه

هزار شکر که ياران شهر بي گنهند

جفا نه پيشه درويشيست و راهروي

بيار باده که اين سالکان نه مرد رهند

مبين حقير گدايان عشق را کاين قوم

شهان بي کمر و خسروان بي کلهند

به هوش باش که هنگام باد استغنا

هزار خرمن طاعت به نيم جو ننهند

مکن که کوکبه دلبري شکسته شود

چو بندگان بگريزند و چاکران بجهند

غلام همت دردي کشان يک رنگم

نه آن گروه که ازرق لباس و دل سيهند

قدم منه به خرابات جز به شرط ادب

که سالکان درش محرمان پادشهند

جناب عشق بلند است همتي حافظ

که عاشقان ره بي همتان به خود ندهند