سعدی...کاش که در قیامتش بار دگر بدیدمی! که آنچه گناه او بود، من بکشم غرامتش

سعدی

آن که هلاک من همی خواهد و من سلامتش

هر چه کند به شاهدی، کس نکند ملامتش

باغ تفرج است و بس میوه نمی دهد به کس،

جز به نظر نمی رسد، سیب درخت قامتش

داروی دل نمی کنم، که آنکه مریض عشق شد

هیچ دوا نیاورد باز به استقامتش

هر که فدا نمی کند دنیی و دین و مال و سر

گو:«غم نیکوان مخور! تا نخوری ندامتش».

جنگ نمی کنم اگر دست به تیغ می بری

بلکه به خون مطالبت هم نکنم قیامتش

کاش که در قیامتش بار دگر بدیدمی!

که آنچه گناه او بود، من بکشم غرامتش

هر که هوا گرفت و رفت از پی آرزوی دل

گوش مدار سعدیا! بر خبر سلامتش!