بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود. این همه قول و غزل تعبیه در منقارش حافظ..تقدیم به همراهان فرزانه

جای آنست که خون موج زند در دل لعل                                            

   زین تغابن که خزف می شکند بازارش

بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود    

 این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

ای که در کوچه ی معشوقه ی ما میگذری    

 بر حذر باش که سر می شکند دیوارش

آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست   

 هر کجا هست خدایا بسلامت دار  ش

صحبت عافیتت گر چه خوش افتاد ایدل 

جانب عشق عزیز است فرو مگذارش

صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه   

به دو جام دگر آشفته شود دستارش

دل حافظ که بدیدار تو خوگر شده بود       

  ناز پرورد وصالست مجو آزارش